Otizm ile ilgili olarak okuduğum kitapların çoğunda eğitime ağırlık verilmiştir. Bu olması gereken bir durumdur. Fakat ben bu yazımda otistikler ile ‘normal’ler arasındaki empatik ilişki üzerinde duracağım. Bu yazımda hiçbir eğitim kavramı kullanmamaya özen göstereceğim. Çünkü bu bir duygu yazsıdır. Otistiklerin kendi içlerine dönüklüğü benim çok ilgimi çekmektedir. Hatta bazen seanslarımda onları birkaç dakika gözlemleyerek neler düşündüklerini anlamaya çalışmaktayım. Kendilerinin bile farkında olmadan yaşamlarını sürdürmekteler. Takıldıkları konular her an dillerinde dolaşmakta. Hayatta saklayabildikleri hiçbir sırları yoktur. Fakat biz ‘normaller’ onların gülmelerine, ağlamalarına karşı tezler üretmeye çalışmaktan öteye geçemiyoruz. Sırsız insanların gizemli tepkilerine tanık olmaktayız. 

         Düşünmekteler biz ‘normallerin’ karşısında,  düşünmekteler sessiz sedasız, uçsuz bucaksız. Kim zihninde bir soru işareti varken ve çözümlemekte zorlanırken, her an kendi kendine fısıldalaşmaya başlamaz. Otobüste, yolda yürürken, sırada beklerken hep yapar bunları. Otistikler evet onlar da bunu her an yapmaktalar fakat onların farkı sonunda paylaşabilecek yeterliliğinin olmamasıdır.

         Kendisinden sıkılmayan kendinden bıkmayan bir kişiliktir otizm.  Sessizlikler içinde çığlıklar duyan, çığlıklar içinde sessiz sedası duruveren bir kişiliktir. Aynada bile kendini göremeyen. Melodilerin kaynağında bi haber olan. Tenlerin dikenliliğinden şüphe eden. Bakışların hainliğinden ya da şefkatinden kaçan. Her an kendine koşan  ve kendine hiç kovuşamayan.

         Hiçbir limanı olmayan bir gemi. Dalgalar karşısında ulu orta kalıveren bir gemi.  Korkunun göbeğindedir oturdukları yer. Zihninin derinliklerinden çıkar sesleri. Sesimiz değdiğinde kulaklarına,  sesimiz değer tekrar kulaklarımıza. Aynı ton aynı volüm ile iade edilir sesimiz bize.

         Hiçbir ‘normal’ çıkamaz otistiklerle yola.