Sevmek ve sevilmek hayatımızın neresinde? Dilimizden düşürmediğimiz “sevgi” sadece dudağımızdan dökülen ve fezaya savrulan kelimelerde mi? Yoksa kalbimizde hissimiz ve beynimizde yer eden mi? Sevgiyi hayatımıza taşımamız sözde mi, davranışlarımızda yansıması var mı? Sevmek  sevilmek insanoğlunun en önemli ihtiyacı. Ancak günümüz dünyasında ve yaşam koşuşturmasında en çok ihmal edilen yanımız oldu. Çocuğumuz, eşimiz vs… olan insanları çok seviyoruz. Seviyoruz, ama hepimiz öyle meşgulüz ki, sevgi göstermeye kıskancız, emek vermeye kıskancız, fedakarlık ta ne….Sevgi kaldı kelimelerde….. Okuyacağınız aşağıdaki hikaye gerçekten etkileyici  ve sevginin gerçek ifadesi böyledir dedirtiyor insana.

“Kadın her sabah olduğu gibi o günde beyaz değneği ve el yardımı ile otobüse binmişti.

Şoför:

-  Soldan üçüncü sıra boş hanımefendi, dedi.

Kadın 32 yaşında güzel bir bayandı ve eşi oldukça yakışıklı bir deniz subayı idi.

Bundan bir kaç ay önce yanlış bir teşhis sonucu gerçekleştirilen ameliyatla gözlerini kaybetmişti

Genç kadın ve asla göremeyecekti.

Kocası ameliyattan sonra acı gerçeği öğrenince yıkılmış ve kendi kendine bir söz vermişti.

Asla karısını yalnız bırakmayacak, ona sonuna kadar destek olacak, kendi ayakları üzerinde durana kadar cesaret verecekti.

Günler geçiyordu.

Kadın her geçen gün kendini daha kötü hissediyor, çok sevdiği kocasına yük olduğunu düşünüyordu.

Eşinin bu içine kapanık, karamsar hali kocayı çok üzüyordu.

Bir an önce bir şeyler yapması gerekiyordu, karısı günden güne kendi içine kapanık dünyasında kayboluyordu.

Bütün gün düşündü koca, nasıl yardım edebilirim güzeller güzeli eşime diye.

Birden aklına eşinin eski işi geldi.

Geri dönmesini isteyecekti. Ama bunu ona nasıl söyleyecekti, çünkü artık çok kırılgan ve neşesizdi.

Bütün cesaretini toplayarak akşam karısına konuyu açtı. Karısı dehşetle gözlerini açtı:

- Ben bunu nasıl yaparım ben körüm, diye bağırdı.

Kocası ona destek olacağını, her sabah kendisinin işe bırakacağını ve aksamları da iş çıkısında alacağını ve ona çok güvendiğini söyledi.

Çünkü eşini tanıyordu ve bunu başarabileceğini biliyordu.

Kadın büyük bir umutsuzlukla kabul etti çünkü eşini çok seviyordu ve onu kırmak istemiyordu.

Her sabah eşini işine bırakıyor ve akşamları da alıyordu fedakâr koca. Günler böyle ilerledi, karısı eskisinden biraz daha iyiydi.

Fakat kocası daha fazlasını istiyordu, kendisine söz vermişti sonuna kadar gidecekti.

Aksam karısına:

—Artık işe kendin gidip gelmelisin dedi

Kadın şaşırmıştı. Bunu asla yapamayacağını söyledi. Kocası ısrar edince onu yine kıramadı ve bütün cesaretini topladı.

Bunu kendisi de istiyordu ama o kadar güveni yoktu.

Sabahları kadın artık otobüs durağına kendisi gidiyor, otobüsüne biniyor ve otobüsten inerek işine gidebiliyordu.

Günler günleri kovaladı, hiç bir problem yoktu.

Yine bir gün otobüse binerken, şoför:

— Sizi kıskanıyorum, hanımefendi dedi.

Kadın kendisine söylenip söylenmediğini anlayamadan,

—Neden diye sordu.

Şoför:

— Çünkü her sabah sizin arkanızdan bir deniz subayı genç adam otobüse biniyor ve bütün yol boyunca sevgi ile size bakıyor, otobüsten indikten sonra yeşil ışıkta yolun karşısına geçmenizi bekliyor siz binaya girdikten sonra arkanızdan öpücük yollayıp size her gün sevgiyle el sallıyor, dedi. “

HERKESIN BU KADAR SEVMESI VE SEVILMESI,  HEPSINDEN DE ÖNEMLISI BÖYLE BIRSEVGIYI HAK EDECEK INSANI BULMASI DILEGIYLE.