İnsanoğlu yaratılışı gereği nefsi olan bir varlıktır. Bu yapısı gereği de değişik koşullarda,  farklı şekillerde davranabilmektedir. Bu koşullar çatısı altında sayabileceğimiz durumlardan biri de insan ilişkileridir.

İnsan, ilişkilerinde kimi zaman nefsi gereği önemli görünmek, üst tabakada olmak, yukardan bakmak, saygıdan çok imrenilecek birisi olmak ister. İnsanı bu ve buna benzer davranış veya düşüncelere sürükleyen yapı “Nefsi”dir. Bu nefsi köreltmek de zirvelere çıkarmak da insanın elinde olan bir durumdur ve belirtmek isterim ki nefsi köreltmek büyük bir beceri ve erdemdir. Bu beceri her insanın alt yapısında bulunan ve isteyip çabaladığında gün yüzüne çıkabilen bir yapıya sahiptir.

Böylesi bir durumun insana getirisi çok büyüktür. Örneğin nefsini köreltmeyi becermiş bir insan “anlayışlı olma” yetisini de üst seviyelere taşımış birisidir. Çünkü nefsi köreltmek fedakarlık etmektir. Fedakarlık ise anlayışlı olmanın bir biçimidir. Çünkü yeri geldiğinde kendi elindekilerden kendi yaşamından kendi özelliklerinden ödün vermektir fedakarlık.

Nefsi köreltmekle paralel ilerleyen anlayışlı olma yetisinin altına bir paralel daha çizmeli, anlayışlı olmanın getirdiği doyurucu insan ilişkilerini de göz ardı etmemeliyiz. Çünkü bana göre anlayışlı olmak saygının temelidir ve her türlü insan ilişkisini ayakta tutmanın anahtarıdır.

Affınıza sığınarak şunu söylemeliyim ki bu konuda insanoğluna inanılmaz dersler verecek olaylar yanı başımızda yaşanmaktadır. Sadece normal insanlar için mi geçerli? Bir de madalyonun diğer yüzü ile olaya bakalım:

Dünya Down Sendromlu Çocuklar Olimpiyatı… Yer : Avusturya, Syetıl. Bu çocuklar ömürlerinde sadece bir defa bu olimpiyata katılabiliyorlar.  100 metre koşusu yapılıyor. Çocuklar tam koşmaya başladıklarında içlerinden biri yere düşüyor ve dizi yaralanıyor. Bunu gören diğer bir down sendromlu çocuk duruyor, yanına yaklaşıyor. Ardından sarf edebildiği kadarıyla şunları fısıldıyor kulağına: “Şimdi dizini öpeceğim ve hemen iyileşecek”. Ve dediği gibi de oluyor. Çocuk gülümsemeye başlıyor. Bu iki arkadaşını gören down sendromlu çocuklar bu iki arkadaşının yanına gelerek el ele tutuşuyorlar ve yarışmayı hep birlikte, el ele bitiriyorlar.

Tekrardan affınıza sığınarak sormak istiyorum. Acaba onlar mı zeka geriliği yaşıyor yoksa bizler mi?

Saygılarımla…