Bilincime yenik düştüğüm zamanlarda, içi kemirgen, dili ari, sözleri dokunaklı bir yalnızlıkla boğuştuğumu hatırlarım. Kimin husumet içinde olduğu, kimin adavet peydahladığı bilinmese bile, sesimi kısmak isteyen bir ecnebi gülüşün esiri düştüğüm aşikardır. Artık yazdıklarıma bakmaya bile cesaret edemiyorum. Çünkü vakti olmayan bu ilham yığınağının buharlaşma olasılığı,  içimde diriliğini kaybetmeyen mukavemetimi kırıyor. Herkes bir teselli ikliminde, yığınakları yıkılmış bir gün batımının çıplaklığında, sahipsiz merhametlerle dokunmak istiyor elim tenime. Herkes gitsin, hiç kimseler gelsin hissiyatıyla boğuşuyorum. Histerik bir şizofren rengi düşüyor gözlerimin ferine. Burada ve buradakilerden ölüm öcü kokuyor. Sır gibi dönüp dolaşıp tekrar yaşamın malayani arzusuyla tan ağarışlarını bekliyorum. Benden kopup bize akıyorken, her önüme düşen kahin öngörüleriyle hayatın raksını aldatıcı bir edayla yeniden çiziyorum.

Feragat ettiğim tüm anlık yeminlerin ağırlığı dökülüyor kalemime. Bir şeyler yazmak yerine hiçbir şeyi yazmanın cezbesine düşüyorum. Kağıtlarla boğuşurcasına, bilincimin henüz dokunulmamış yerlerinden anlamsız bir cümle bulmaya çalışıyorum anlama dönüştürebilme umuduyla. Bağıl hayatlardan kime ne düşmüş diyerek titrek nefesime bir barınak arıyor, bulamayınca da öfke seçimlerine mecbur bırakılıyorum.

Henüz yaşlarını silmediğim çocukların masum olmayan bakışlarını irdeliyor ve bir gün manipülasyon tezgahlarında bir kurşun taşıyıcısı olarak yırtacakları bedenlerin öngörüsüyle masumiyete düşman kılıyorum kendimi.

Çağ kirli, asır kir akıtıyor. İster adına modern merhamet ister adına medeni tahammül deyin. İnsanlar her geçen gün azgınlaşıyor, envai ölüm çeşitlerini icat eden keşfediciler oluveriyor. Siyasal olgunlaşma koca bir yalan, evrimsel ehlileşme karşılığı olmayan isteksiz bir murad!...

Bir gün intikam hissiyatıyla döküleceğiz inhibisyona uğramayan çağcıl zülüm kusmalarından. Bana zarar veren herkesten intikam almak için toplanıyor toparlanıyor – şairin*- deyimiyle- gitmiyoruz.

* İsmet Özel