Çocuklar yaptıkları resimlerle ruh halleri ile ilgili ipuçları verirler. Bunun için resimlerin iyi yorumlarması gerekir. Her yaş döneminin kendine ait belirgin özellikleri vardır. Örneğin bir ve dört yaş arası çocuklar genelde dağınık çizgiler çizerler. İlerleyen yaşlarda resimlerde ayrıntılar göze çarpar. Üç ve dört yaşındaki çocuklar çöp adam çizmeye başlarlarken beş yaşına doğru resimde belirli bir konu hakim olur. Yedi ve dokuz yaş döneminde ise resimler artık ilk bakışta ne olduğu net bir şekilde anlaşılır. Gerçekçilik döneminde yani yedi on iki yaş döneminde çocuklar yaptıkları resimleri beğenmez ve kendilerini daha sık eleştirirler. Oniki yaşından sonraki dönemde ise artık resimde perspektif göze çarpar. Renkler doğru kullanılır objeler net ve yerinde olur.

Resimleri yorumlarken renkleri doğru değerlendirmek gerekir. Örneğin sarı ve pembe renklerin daha hakim olması çocuğun olumlu canlı ve mutlu ve işbirlikçi olduğunu gösterir. Kahverengi mavi ve siyah çocukta uyum problemleri gösteren gerçek duygularını bastıran, güvensiz ve karamsar bir iç dünyanın göstergesi olabilir. Hiperaktif bir çocuk genelde karalama resimler çizer konsantrasyon problemi olduğu için çabuk sıkılır ve resim yarım kalır. Çizilen figürler olması gerekenden daha büyük çizilir.

Aile içi yaşanan çatışmalar genelde reme çok açık aktarılır. Anne baba kardeş gibi aile fertlerinden birinin resimde yer almaması buna bir örnektir. Burada sevgi eksikliğinden söz edebiliriz. Ayrıca annenin ya da babanın diğerinden çok daha büyük çizilmesi taraflardan birinin diğerine oranla daha baskıcı olduğu çıkarımı yapılabilir. Aile fertleri arasında çizilen objeler ebatlarına göre iletişim problemlerinin var olabileceğiyle ilgili bize ipucu verebilir.

Resimleri yorumlarken tek resimden yola çıkarak bir yorum yapmamak gerekir. Çocuğun aile yapısı geçmişi kültürel değerleri bir bütün olarak gözden geçirilmelidir.