Stres Altındayken Neden Kalp Atışımız Artar?

Matthew J. Sharps / psychologytoday.com

• - Birçok modern insan, özellikle birkaç yıl önce tipik olmayan daha az kaynak ve daha yüksek bir işlem hızıyla görevlerini yerine getirmek zorunda olan birinci müdahale ekipleri de dahil olmak üzere artan bir stres altındadır.
• - Bu stres, özünde kendine zarar verici olabilecek davranışlar üretebilir.
• - Bu durumun bazı unsurları, artık yararlı olmayan eski dünyaya uyum sağlamalardan kaynaklanıyor olabilir.
• - Stres tepkilerimizin kaynakları ve özellikleri hakkında farkındalık, modern dünyada bunlarla başa çıkmamıza yardımcı olabilir.

Klinik meslektaşlarım, danışan veya hastalarında dramatik bir şekilde artan stres düzeyleri gözlemlediklerini söylüyorlar. Bu özellikle birkaç yıl önce tipik olmayan daha az kaynak ve daha yüksek bir işlem hızıyla görevlerini yerine getirmek zorunda olan polis memurları ve diğer birinci müdahale ekipleri için geçerlidir. Ancak stres altındaki ortalama insan da benzer bir durumda, ancak biraz daha az operasyonel olarak tehlikeli bir durumda.

Artan stres, tabii ki tıbbi tehlikeler üretir. Ancak psikolojimiz ve davranışlarımızda da önemli tehlikeler görmekteyiz, özellikle yüksek düzeyde baskı ve gerilim altında.

11 Adımda Stressiz ve Mutlu Bir Yeni Yıla Hazırlık!

İnsan stresini oldukça iyi ancak biraz sınırlı bir şekilde değerlendirmenin yolu, kalp atış hızının ölçülmesidir. Tıbbi otoriteler, normal yetişkin insan kalp atış hızlarının genellikle 60 ila 100 atım dakikada olduğu konusunda uzlaşmaktadır ve çoğu sağlıklı insan, bu spektrumun alt kısmında toplanmaktadır. Bu kalp atış hızı aralığı, sağlıklı olduğumuz aralıktır ve bu aralıkta, genellikle daha düşük olan daha iyidir. Öyleyse neden daha yüksek ve daha yıkıcı kalp atışı aralıklarını, daha büyük stres altındayken deneyimleyebiliyoruz?

İlk müdahalecilerin psikolojisi bize sebebi gösteriyor. Normal kalp atış hızları, saldırganları püskürtmek, yırtıcı hayvanlardan kaçmak veya yanmakta olan binalardan bebekleri kurtarmak gibi taktiksel stresin gereklilikleriyle başa çıkmak için yeterli kan kaynaklarını sağlamak için yeterince yüksek değildir. Bu daha yüksek stres durumları için, çoğu otorite doğru kalp atış hızı aralığının 115 ila 135 atım arası olduğunda hemfikirdir (bazı otoriteler bu aralığa birkaç puan daha ekler, ancak azınlıktadırlar).

Ne yazık ki, yüksek kalp atış hızlarıyla birlikte kan basıncı, vazodilasyon ve ilgili vücut fonksiyonlarının artması, prefrontal korteks ve diğer önemli beyin bölgelerindeki kan kaynaklarının azalmasına neden olur. Diğer insanlarla ilgili karmaşık durumlarda bu önemli bir sorun olabilir.

İnsan "savaş ya da kaç" tepkisi için optimal olan 115 ila 135 kalp atış hızı aralığında bile, ince motor davranışlar gösterme yeteneğimiz azalmaya başlar ve daha az hassas düşünmeye yatkın hale geliriz (örneğin, Sharps, 2022).

Kalp atış hızımız bu noktadan sonra, 170'lere çıktıkça, gerçekten uyarlanamayan davranışlar görmeye başlayabiliriz. Çok yüksek kalp atış hızı yaşayan insanlar kısmi felç yaşayabilirler. Aşırı itaatkâr davranabilirler. Hatta idrarlarını yapabilir ya da üzerlerinde ne giyiyorlarsa ona dışkılarını bırakabilirler.

Bu, çoğu durumda özellikle de polis memurları için son derece yararlı davranışlar değildir. Kısmi felç, yaklaşan herhangi bir tehditle başa çıkmakta çok iyi olmayacağınız anlamına gelir. Bir hukuk polisi (ya da bir savaşta asker, bir duruşmada avukat veya gerilimli bir toplantıda bir yönetici gibi) aşırı itaatkar davranırsa, çok yardımcı olmayacaktır ve giysilerine bol miktarda idrar ve dışkı bırakmak da sosyal açıdan pek hoş olmayacaktır.

Bunlar neden olur?

İnsanların uzun evrimsel bir geçmişi olduğunu anlamak önemlidir; biz sadece modern dünyanın ürünleri değil, aynı zamanda büyük yırtıcıların geleceklerimiz üzerinde önemli bir etkisi olduğu geçmiş bir dünyanın da ürünüyüz.

O dünyada, şu anda uyarlanamayan bu davranışlar çok yararlı olabilirdi. Kısmi felç mi? "Pussumlar" milyonlarca yıldır bu numarayı yapıyorlar; çoğu yırtıcı, yeni ölmüş bir yemek hayvanının bakteri ziyafetini tolere edemez, bu yüzden hareketsiz bir av yaratığı tadılmadan bırakılabilir.

Maalesef yüksek kalp atış hızları, buna bağlı olarak kan basıncı, vazodilatasyon ve ilgili vücut fonksiyonlarında artış, ön korteks ve diğer önemli beyin bölgelerimize kanla taşınan kaynakların azalmasına neden olur ve insanlarla ilgili karmaşık durumlarda önemli bir sorun ortaya çıkabilir.

İnsan "savaş veya kaç" tepkisinde optimal olan 115 ile 135 arasındaki kalp atış hızları bile, ince motor davranışlarda azalma eğilimine neden olur ve daha az hassas düşünme eğilimleri görülmeye başlar (örneğin Sharps, 2022).

Kalp atış hızımız 170'lere doğru yükseldikçe, gerçekten uyumsuz davranışlar görmeye başlayabiliriz. Çok yüksek kalp atış hızlarına sahip kişiler, kısmi felç yaşayabilirler. Aşırı boyun eğme davranışları sergileyebilirler. Hatta kıyafetlerinde idrar ve dışkı yapabilirler.

Bunlar çoğu durumda özellikle yararlı davranışlar değildir, özellikle de kolluk kuvvetleri için değil. Kısmi felç, herhangi bir tehditle başa çıkmakta çok iyi olmayacağını gösterir. Kolluk kuvvetlerinde (veya savaşta bir asker, bir mahkemede bir avukat veya gergin bir toplantıda bir yönetici gibi) boyun eğme de yardımcı olmayacak ve idrar ve dışkı yapmak da sosyal açıdan hiç iyi olmayacaktır.

Neden böyle şeyler olur?

İnsanların uzun bir evrimsel geçmişi olduğunu anlamak önemlidir. Sadece modern dünyanın değil, geçmiş dünyanın da ürünüyüz ve çok büyük avcıların geleceğimiz üzerinde önemli bir etkisi vardı.

O dünyada, şu anda uyumsuz olan bu davranışlar insanlarda veya insan atalarında çok faydalı olabilirdi. Kısmi felç mi? "Possum"lar bu hileyi milyonlarca yıldır yapıyorlar; çoğu yırtıcı hayvan, yenmemiş bir av hayvanını tolere edemez, bu nedenle hareketsiz bir av hayvanı tatmadan bırakılabilir.

Kaynak: https://www.psychologytoday.com/intl/blog/the-forensic-view/202303/why-our-heart-rate-spikes-when-were-stressed