Öfkeyi içinde tutan, patlatamayan, başka türlü agresyonlarla dile getiren anne-babaların çocukları, gücü yettiği arkadaşlarını marizleyerek kendilerini ifade ediyorlar... Radikal Gazetesinden Ayça ŞEN'in "Şiddet ve ahlak bilgisi" başlıklı yazısı:

Yine bir çoluk çocuk yazımızdayız değerli okur. Artık bunu şiar edindik (Bu şiar edinmek ne mene bir şeyse bütün gazeteciler böyle diyor, umarım iyi bi şeydir). Bir saniye, şu sineği bir cortlatayım da yazımıza öyle devam edelim.

Bir saniye sonra...

Kıyamadım. Öyle bir an sevimli geldi, vuramadım. Şiddet isteği onu ezerek öldürmem için bana pis mesajlar verdi fakat o anda hayvanlar âleminin melekleri kulağıma fısıltıyla “Yapma Ayça, onun kanatlarını yapana kadar neler çekiliyor biliyon mu” dedi, vurmadım ben de.

Fakat mesela bu tip şiddet uygulayan anne-babanın çocukları illa ki şiddet gösteriyor. Bir çift arkadaşımız var. Hani evli olan çiftlerden. Onların da bir çocukları var. Abi ne zaman bir araya getirsek onları, durup dururken Memo’nun ya ağzına bir tane indiriyor (yumruk olarak) ya da boynunu sıkarak (ciddi ciddi) öldürmek istiyor. Bize de fenalık geldi artık bu şiddetten (Evlendim de o açıdan ‘biz’ diyorum. Siz evlenseydiniz o zaman da ‘siz’ derdim).

Neyse işte, o arkadaşın şiddet içerikli çocuklarına karşı nasıl bir önlem alacağımızı bilemiyoruz. Biz (Hani evlendim ya) dedik ki, bu çiftle çocuklu gecelerde buluşmayalım. Fakat bunu onlara nasıl açıklayacağız?.. Mesele büyük. Açık açık ‘Çocuğunuz marazlı kardeşim, şiddeti bir şekilde görmüş, bizim çocukla görüşmesini sakıncalı buluyoruz’ denmez, kalpleri kırılır, ‘Evet, hep görüşelim ve sizin bizimkinden daha iri olan çocuğunuz bütün boksörlük denemelerini bizim kıl kuyruğun üzerinde denesin’... Yok yaa...

Bakınız şiddet gösteren bir çocuğunuz varsa, bir yere kadar normaldir, bir yere kadar yaramazlıktan sayılabilir. Fakat mesela bahsettiğim çocuk gibi sürekli bir agresyon ve yüzünde mutsuzluk ifadesiyle etrafındaki bütün çocuklara vurmak, boğazlarını sıkmak istiyorsa, bu çocuğun terapiye ihtiyacı var. Aslında çocuğun yok da, anne-babanın var.

Çok fena. Anne-baba iyi insanlar. Fakat baba sanki her an parlayabilecekmiş gibi bir tehdit hissettiriyor.

Çocuklar ne dediğinizi değil, ne demek istediğinizi anlarlarmış. Muhteşem altyazı okuyucusu olan çocuklar, onlarla ilgili bütün endişelerinizi, haklarında düşündüklerinizi, siz bilmeseniz bile anlarlarmış. Bunu bana direktman mesleğinde çok iyi olan bir pedagog söyledi.

Pasif agresif insanların çocukları genellikle aktif agresif oluyor, buna kendi hayatımda da çok kez şahit olmuşumdur; öfkeyi içinde tutan, patlatamayan, başka türlü agresyonlarla dile getiren anne-babaların çocukları işte bu şekilde, gücü yettiği arkadaşlarını marizleyerek kendilerini ifade ediyorlar.
Çocukların hiçbir suçu yok. Bu bir sarmal ve öfke/şiddet ortamında büyümüş çocuklar yine kendi çocuklarına aynı şekilde davranıyor. İlle zopayla şiddet değil söylemek istediğim; bir babanın anneyi çocuğun yanında aşağılaması, küçümsemesi de ağır bir psikolojik şiddet örneği çocuk için. Bu tip ortamda büyüyen çocuk, hem psikolojik şiddetin hem de fiziksel şiddetin erbabı oluyor.
İyi bir insan mıdır bilmiyorum ama Alfred Adler diye bir adamcuğaz var ya, onun bu sabah tuvalette okumaya başladığım ‘Bireysel Ruhbilim’ kitabında ‘Çocuklarda Ahlak’ diye bölüm var, orada kendi derdine düşmüş bencil anne-babanın yetiştirdiği çocukların kendisinin bir hiç olduğu hissine kapılıp hayatlarında hiçbir rolü bulunmadığını hissederse hayata karşı düşmanca bir tutum sergiliyor, şiddet gösteren bir çocuk haline geldiği, bunun da erken dönemde ahlak bozukluğuna yol açtığından bahsediyordu.

Kimbilir ne haltlar ediyoruz bilmeden ve bütün yaptıklarımızı ilerleyen yıllar gösterecek. Ama
korku da dağları bekliyor tabiyatıynan. Hadi hayırlısı...