Guardian'ın haberinde Tokyo'daki Ulusal Nöroloji ve Psikiyatri Merkezi'nden Kenichi Kuriyama araştırma için 28 sağlıklı denek seçerek bunları iki gruba ayırdı. İki gruba da klipler halinde 14 adet kısa film seyrettirildi.
Tüm filmler bir şoförün görüş alanından caddeyi yansıtıyordu. Ancak bu filmlerin yedisi güvenli sürüşü yansıtırken geri kalan kısmı yolun karşısından gelen araçlarla çarpışma sonucu meydana gelen korkunç kazaları gösteriyordu.
Klipler sona erdiğinde deney grubundan tüm gece uyanık kalmaları istenirken kontrol grubunun uyumasına izin verildi.Daha sonra filmin teşhisi için üç farklı yöntem kullanıldı.
İlk olarak deneklere bir dizi resim gösterilerek bunların hangilerinin filmlerden alındığını bir tuşa basarak belirtmeleri istendi.
İkinci adımda ise her bir resmin ne kadar korku uyandırdığını oylamaları beklendi. Bunun için de denekler yatay ölçekli bir tablonun uygun gördükleri noktasına dikey bir çizgi çizmeleri istendi.
Son olarak ise resimlere verdikleri fizyolojik tepkiyi ölçmek amacıyla deneklerin deri iletkenliği ölçüldü.
Filmin hemen ertesi günü iki grup da bu resimlere aşırı tepkiler vermesine ve tepkilerini neredeyse tüm resimlere genelleştirmelerine rağmen 10.günden sonra durum değişti.
Deney grubu üçüncü günden itibaren genelleştirilmiş tepkilerden sıyrılarak travma ile ilgili resimleri ayırt ederek tepkilerini bunlara göre vermeye başladı.
Araştırmacılar bunun nedeninin bu grubun deneyin ilk gününde uyanık kalmasına bağlıyor. Buna göre bu grup gece boyu uyumadığı için travmatik hatıraların pekişmesi önlendi.
Uzmanlara göre uykusuzluk, kötü anıların pekişmesini önleyerek hafızanın korkuyu artıran etkisini zayıflatıyor. Bu da travma sonrası stres bozukluğunun etkilerini azaltmada etkilli olabiliyor.